در سال 37 هجری در آستانه جنگ صفّین، برخی مدارا كردنِ امام (ع) را دیده و علّت را پرسیدند در پاسخ آنان فرمود:
اینكه میگویید، خویشتن داری از ترس مرگ است، به خدا سوگند! باكی ندارم كه من به سوی مرگ روم یا مرگ به سوی من آید، و اگر تصوّر میكنید در جنگ با شامیان تردید دارم، به خدا سوگند! هر روزی كه جنگ را به تأخیر میاندازم برای آن است كه آرزو دارم عدّه ای از آنها به ما مُلحق شوند و هدایت گردند. و در لابلای تاریكی ها، نور مرا نگریسته به سوی من بشتابند، كه این برای من از كشتار آنان در راه گمراهی بهتر است، گر چه در این صورت نیز به جرم گناهانشان گرفتار می گردند.
When Amir al-mu’minin’s men showed
impatience on his delay in giving them permission to fight in Siffin , he said: Well, as for your idea whether this (delay) is due to my unwillingness for death, then by Allah I do not care whether I proceed towards death or death advances towards me. As for your impression that it may be due to my misgivings about the people of Syria (ash-Sham) ,well by Allah, I did not put off war even for a day except in the hope that some group may join me, find guidance through me and see my light with their weak eyes. This is dearer to me than to kill them in the state of their misguidance although they would be bearing their own sins.
فایل صوتی فارسی مربوط به این خطبه را از لینک ذیل دانلود نمایید:
Download: Nahjul-Balagah-Sermon-055
نظرات کاربران