در سال 38 هجری در آستانه جنگ نهروان، امام (ع) فردی را فرستاد تا گروهی از كوفیان كه قصد ملحق شدن به لشكر خوارج را داشتند و ترسناك بودند بپاید. از او پرسید: «ایمن شدند و بر جای ماندند یا ترسیدند و فرار كردند؟ » مَرد گفت: «ترسیدند و به خوارج پیوستند »، فرمود:
از رحمت خدا دور باشند. چونان قوم ثمود، آگاه باشید! اگر نیزهها به سوی آنان راست شود و شمشیرها بر سرشان فرود آید، از گذشته خود پشیمان خواهند شد. امروز شیطان آنها را به تفرقه دعوت كرد، و فردا از آنها بیزاری می جوید، و از آنها كنار خواهد كشید. همین ننگ آنان را كافی است كه از هدایت گریختند و در گمراهی و كوری فرو رفتند، راه حق را بستند، و در حیرت و سرگردانی ماندند.
Amir al-mu’minin sent one of his men to bring him news about a group of the army of Kufah who had decided to join the Kharijites but were afraid of him. When the man came back Amir al-mu’minin said to him: “Are they satisfied and staying or feeling weak and going astray?” The man replied, “They have gone away, O’ Amir al-mu’minin.” Then Amir almu’minin said: May Allah’s mercy remain away from them as in the case of Thamud. Know that when the spears are hurled towards them and the swords are struck at their heads they will repent of their doings. Surely today Satan has scattered them and tomorrow he will disclaim any connection with them, and will leave them. Their departing from guidance, returning to misguidance and blindness, turning away from truth and falling into wrong is enough (for their chastisement).
فایل صوتی فارسی مربوط به این خطبه را از لینک ذیل دانلود نمایید:
Download: Nahjul-Balagah-Sermon-181
نظرات کاربران