این خطبه در مسجد كوفه در سال 36 هجری، پس از جنگ جَمَل ایراد شد.
ذِعلِب یمانی پرسید: «ای امیرمؤمنان! آیا پروردگار خود را دیده ای؟. » پاسخ فرمود: «آیا چیزی را كه نبینم می پرستم؟ » گفت: «چگونه او را می بینی؟ » فرمود: دیده‌ها هرگز او را آشكار نمی بینند، امّا دلها با ایمان درست او را در می یابند. خدا به همه چیز نزدیك است، نه آن كه به اشیاء چسبیده باشد؛ از همه چیز دور است، نه آن كه از آنها بیگانه باشد؛ گوینده است نه با اندیشه و فكر؛ اراده كننده است، نه از روی آرزو و خواهش؛ سازنده است نه با دست و پا، لطافت دارد نه آن كه پوشیده و مخفی باشد؛ بزرگ است نه با ستمكاری؛ بیناست نه با حواس ظاهری؛ مهربان است نه با نازك دلی؛ سرها و چهره ها در برابر عظمت او به خاك افتاده، و دلها از ترس او بی‌قرارند.
Dhi`lib al-Yamani asked Amir al-mu’minin whether he had seen Allah, when he replied, “Do I worship one whom I have not seen?” Then he enquired, “How have you seen Him?” Then Amir al-mu’minin replied:
Eyes do not see Him face to face, but hearts perceive Him through the realities of belief. He is near to things but not (physically) contiguous. He is far from them but not (physically) separate. He is a speaker, but not with reflection. He intends, but not with preparation. He moulds, but not with (the assistance of) limbs. He is subtle but cannot be attributed with being concealed. He is great but cannot be attributed with haughtiness. He sees but cannot be attributed with the sense (of sight). He is Merciful but cannot be attributed with weakness of heart. Faces feel low before His greatness and hearts tremble out of fear of Him.
فایل صوتی فارسی مربوط به این خطبه را از لینک ذیل دانلود نمایید:
Download: Nahjul-Balagah-Sermon-179
نظرات کاربران