درسال 37 هجری كه امام (ع) به سوی شام سفر آغاز كرد، این نیایش را در حالی كه پا در ركاب نهاد مطرح فرمود:
خدایا! از سختی سفر، و اندوه بازگشتن، و روبرو شدن با مناظر ناگوار در خانواده و مال و فرزند، به تو پناه می برم. پروردگارا! تو در سفر همراه ما و در وطن نسبت به بازماندگان ما سرپرست و نگهبانی، و جمع میان این دو را هیچ كس جز تو نتواند كرد، زیرا آن كس كه سرپرست بازماندگان است نمی‌تواند همراه مسافر باشد و آن كه همراه و هم سفر است سرپرست بازماندگان انسان نمی‌تواند باشد. (چند جملۀ اوّل، از رسول خدا (ع) است كه علی (ع) آن را با عباراتی رساتر به اتمام رساند.)
When Amir al-mu’minin decided to march towards Syria (ash-Sham) he spoke these words:
My Allah, I seek Thy protection from the hardships of journey, from the grief of returning and from the scene of devastation of property and men. O’ Allah, Thou art the companion in journey and Thou art one who is left behind for (protection of the) family. None except Thee can join these two because one who is left behind cannot be a companion in journey nor one who is in company on a journey can at the same time be left behind. as-Sayyid ar-Radi says: The earlier part of this sermon is related from the Prophet but Amir almu’minin has completed it very aptly by adding most eloquent sentences at the end. This addition is from “None except Thee can join” upto the end.
فایل صوتی فارسی مربوط به این خطبه را از لینک ذیل دانلود نمایید:
Download: Nahjul-Balagah-Sermon-046
نظرات کاربران