چشمه‌ی خورشید

the springs of sunlight

من فکر می‌کنم

I don’t suppose

هرگز نبوده قلب من

my heart never was

این گونه

like this before.

گرم و سرخ

warm and red

احساس می‌کنم

I sense that

در بدترین دقایق این شام مرگزای

in the worst moments of this black, death-feeding repast

چندین هزار چشمه خورشید در دلم

a thousand thousand well-springs of sunlight,

می‌جوشد از یقین

stemming from certitude, well up in my heart.

احساس می‌کنم

I sense, further, that

در هر کنار و گوشه این شوره زار یاس

in every nook and cranny of this salt barrenness of despair

چندین هزار جنگل شاداب ناگهان

a thousand thousand joy forests,

می روید از زمین

stemming from the soil, are suddenly springing.

آه‌‌ ای یقین گمشده، ای ماهی گریز

Oh, lost certitude, oh, sea-creature

در برکه‌های اینه لغزیده تو به تو!

fleeing in the concentric,shivering,mirroring pools

من آبگیر صافیم، اینک به سحر عشق؛

I am the clear pool: mesmerized by love,

از برکه‌های اینه راهی به من بجو

search out a path for me, among the mirror pools.

من فکر می‌کنم

I think

هرگز نبوده دست من

my hand never was

این سان بزرگ و شاد

like this, before. strong and alive

احساس می‌کنم

I sense that

در چشم من به آبشر اشک سرخگون

at the flow of blood-red tears in my eyes

خورشید بی‌غروب سرودی کشد نفس

a dusk less sun pours forth a song.

احساس می‌کنم

I sense that

در هر رگم

in my every vein,

به تپش قلب من کنون

in time with my every heart beat,

بیدار باش قافله‌ای می‌زند جرس

the warning bell of a departing caravan tolls.

آمد شبی برهنه‌‌ام از در چو روح آب

She, bare, came one evening, through the door like the soul of water.

در سینه‌‌اش دو ماهی و در دستش اینه

At her breast, two fish, In her hand a mirror

گیسوی خیس او خزه بو، چون خزه به هم

Her wet hair, moss fragrance, intertwined moss.

من بانگ بر گشیدم از آستان یاس

On the threshold of despair, I bellowed:.

آه ‌‌ای یقین یافته، بازت نمی‌نهم

Ah, oh retrieved certitude, I won’t put you again aside!