بیت آخر
The Last Distich
حرفامو می‌شنوی، از لابلای شعر، این‌جوری بهتره
You hear my words, from within my poems, it’s better this way
اما بدون هنوز، شب‌هام بدون اشک، محاله بگذره
But you should still know, that my nights are impossible to pass by without tears
محاله بگذره
impossible to pass by
بودی کنار من، اما چه سوت و کور، من بودم و خودم
You were beside me, but how silent, it was me and myself
با این همه ولی، از گوشه گیریات، خسته نمی‌شدم
All said but though, I never got tired of your isolation
تو با خودم که هیچ، با سایهٔ منم، حرفی نمی‌زدی
Not only with me, you never used to talk with even my shadow
با این همه ولی، به شب‌نشینیِ، دلم خوش اومدی
All said but though, you are still welcome to my heart’s nightly reception
با این همه ولی، به شب‌نشینیِ، دلم خوش اومدی
All said but though, you are still welcome to my heart’s nightly reception
خوش اومدی
you are welcome
از چی برات بگم، وقتی نگفته‌هام، با من عجین شده؟
What do I say when my unsaid words are ingrained with me?
حس می‌کنم دلم، غمگین‌ترین دلِ، روی زمین شده
I feel like my heart has became the saddest heart in the world
روزا که می‌گذرن، اما محاله که، حسّم عوض بشه
Days pass by, but my feeling is impossible to change
آخه هر شب یه ذره شعر، روح خرابمو، سمت تو می‌کشه
You know every night a little bit of poem brings my broken soul toward you
آخه هر شب یه ذره شعر، روح خرابمو، سمت تو می‌کشه
You know every night a little bit of poem brings my broken soul toward you
سمت تو می‌کشه
toward you
امشب قراره که، با خاطرات تو، بازم بشینم و
Tonight again with your memories, I’m supposed to sit and
باز درد و دل کنم، با کاغذای شعر، صبحو ببینم و
tell about my pains again, to papers of poems, til I see the morning
غرق خودم بشم، با قطره‌های اشک، رو کاغذای خیس
while I‘m drown in myself, with drops of tear, on wet papers
این بیت آخره، اما همیشه شعر، پایان قصّه نیس
The is the last distich, but poem is not always end of the story
پایان قصّه نیس
not end of the story
پایان قصّه نیس
not end of the story
پایان قصّه نیس
not end of the story
پایان قصّه نیس
not end of the story
نظرات کاربران