درین سرای بی‌کسی
The House of No Friends
درین سرای بی‌کسی، کسی به در نمی‌زند
This house of no friends gets no knocks at its door
به دشتِ پُرملال ما پرنده پَر نمی‌زند
In our plain of sorrows, no bird ever soars
یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی‌کُند
These night enchanted souls never hold out a single lamp
کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی‌زند
In these alleys of night, no one knocks at the dawn’s door
نشسته‌‌ام در انتظارِ این غبارِ بی‌سوار
Here I’m, Looking forward in this dust by no horse
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی‌زند
Alas! Sun never rises when there is such a night before
گذرگهی است پُر ستم که اندر او به غیرغم
No one but grief passes through this passage of atrocities
یکی صدای آشنا به رهگذر نمی‌زند
No passenger ever gets a friendly “hey” [walking the floor]
دل خراب من دگر خراب‌تر نمی‌شود
Never can my wasted heart get even more wasted
که خنجر غمت از این خراب‌تر نمی‌زند!
Your longing dagger’s gash couldn’t be more sore!
چه چشم پاسخ است از این دریچه‌های بسته ات؟
Why wait for an answer from behind your closed doors?
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی‌زند!
Leave me alone! On your deaf ears, no hollers will pour!
نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست
I’m a tree of no shade and no fruit, axes serve me right
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی‌زند
You know that, as no one would axe a tree green at core
نظرات کاربران