مجله علمی تفریحی بیبیس
0

ترجمه فارسی و انگلیسی حکمتهای 131 الی 140 نهج البلاغه با فایل صوتی

بازدید 419

حکمت 131 نهج البلاغه: خوبی‌های دنیا

وَ قَالَ (علیه السلام) -وَ قَدْ سَمِعَ رَجُلًا يَذُمُّ الدُّنْيَا-: أَيُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْيَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا [الْمُنْخَدِعُ] الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِيلِهَا، أَ [تَفْتَتِنُ] تَغْتَرُّ [بِهَا] بِالدُّنْيَا ثُمَّ تَذُمُّهَا؟ أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَيْهَا أَمْ هِيَ الْمُتَجَرِّمَةُ عَلَيْكَ؟ مَتَى اسْتَهْوَتْكَ أَمْ مَتَى غَرَّتْكَ؟ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِكَ مِنَ الْبِلَى أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِكَ تَحْتَ الثَّرَى؟ كَمْ عَلَّلْتَ بِكَفَّيْكَ وَ كَمْ مَرَّضْتَ بِيَدَيْكَ؟ تَبْتَغِي لَهُمُ الشِّفَاءَ وَ تَسْتَوْصِفُ لَهُمُ الْأَطِبَّاءَ غَدَاةَ، لَا يُغْنِي عَنْهُمْ دَوَاؤُكَ وَ لَا يُجْدِي عَلَيْهِمْ بُكَاؤُكَ، لَمْ يَنْفَعْ أَحَدَهُمْ إِشْفَاقُكَ وَ لَمْ تُسْعَفْ فِيهِ بِطَلِبَتِكَ، وَ لَمْ تَدْفَعْ عَنْهُ بِقُوَّتِكَ وَ قَدْ مَثَّلَتْ لَكَ بِهِ الدُّنْيَا نَفْسَكَ وَ بِمَصْرَعِهِ مَصْرَعَكَ. إِنَّ الدُّنْيَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا وَ دَارُ عَافِيَةٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا وَ دَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا وَ دَارُ مَوْعِظَةٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا؛ مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلَائِكَةِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْيِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ؛ اكْتَسَبُوا فِيهَا الرَّحْمَةَ وَ رَبِحُوا فِيهَا الْجَنَّةَ؛ فَمَنْ ذَا يَذُمُّهَا وَ قَدْ آذَنَتْ بِبَيْنِهَا وَ نَادَتْ بِفِرَاقِهَا وَ نَعَتْ نَفْسَهَا وَ أَهْلَهَا، فَمَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلَائِهَا الْبَلَاءَ وَ شَوَّقَتْهُمْ بِسُرُورِهَا إِلَى السُّرُورِ، رَاحَتْ بِعَافِيَةٍ وَ ابْتَكَرَتْ بِفَجِيعَةٍ تَرْغِيباً وَ تَرْهِيباً وَ تَخْوِيفاً وَ تَحْذِيراً؛ فَذَمَّهَا رِجَالٌ غَدَاةَ النَّدَامَةِ وَ حَمِدَهَا آخَرُونَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ؛ ذَكَّرَتْهُمُ الدُّنْيَا [فَذَكَّرُوا] فَتَذَكَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا.

وقتى كه شنيد مردى دنيا را نكوهش مى كند، چنين فرمود: اى كسى كه دنيا را نكوهش مى كنى و حال آنكه فريفته نيرنگهاى او هستى و به دروغهايش دلباخته اى. آيا هم فريفته دنيا هستى و هم نكوهشش مى كنى آيا تو او را گناهكار مى شمارى يا او تو را گناهكار مى شمارد؟ اين دنيا از كى عقل از سرت ربود و سرگردانت نمود از كى فريبت داد آيا به جايى كه پدرانت به خواب مرگ رفته اند و پوسيده اند تو را فريفته يا به آنجا كه مادرانت در خاك سرد غنوده اند چه بيمارانى را، با دستهايت تيمار داشتى و چه دردمندانى را پرستارى كردى. برايشان شفا طلبيدى و از پزشكان، اوصاف بيماريشان را پرسيدى. نه داروى تو بى نيازشان كرد نه گريه هايت سودشان بخشيد. نه ترس تو فايدتى در بر داشت نه به خواست خود رسيدى و نه، به نيروى خويش، بيمارى از آنان دور ساختى. دنيا، براى تو از او نمونه اى ساخت كه مرگ او مرگ تو را ماند.
دنيا براى كسى كه گفتارش را راست انگارد، سراى راستى است و براى كسى كه حقيقت آن را دريابد، سراى عافيت است و براى كسى كه از آن براى آخرتش توشه برگيرد، سراى توانگرى است و براى كسى كه از آن پند پذيرد، سراى اندرز و موعظه است.
دنيا نمازگاه دوستان خداست، مصلاى ملايكه خداست، محل نزول وحى خداست، بازارگاه دوستان خداست كه در آن كسب رحمت كنند و سودشان بهشت است.
پس چه كسى دنيا را نكوهش مى كند، در حالى كه، دنيا خود نداى فراق در داده و خود و اهل خود را به نيستى هشدار داده محنت و بلايى را كه خود بدان گرفتار است، نمونه محنتها و بلاهاى آخرت گردانيد و به شادمانى خود آنان را به شادمانى آخرت راه نمود
شب با تندرستى گذشت و بامدادان در سختى فراز آمد. هم ترغيب كند و هم بترساند، هم بيم دهد و هم هشدار. پس، فردا كه روز پشيمانى است، گروهى نكوهشش كنند و جمعى در قيامت بستايندش. زيرا دنيا به يادشان آورد و آنان نيز به ياد آورند، با آنان سخن گفت، سخنش را راست شمردند. اندرزشان داد اندرزش را پذيرا آمدند.

And he (peace be upon him) said – and he heard a man criticizing the world -: O critic of the world, deceived by its deceptions, [deceived] and misled by its falsehoods, are you tempted [by it] by the world and then criticize it? Are you the one who has committed a crime against it or has it committed a crime against you? When did it entice you or when did it deceive you? Was it in the deaths of your fathers from decay, or in the beds of your mothers under the earth? How many have you treated with your hands and how many have you made sick with your hands? You seek healing for them and you consult doctors for their treatment in the morning, but your medicine does not benefit them and your crying does not help them. Your compassion does not benefit any of them, and your request does not help them, and you do not defend them with your strength, while the world has represented to you your soul in him and his death is your death. This world is a house of truth for those who are truthful, a house of well-being for those who understand it, a house of wealth for those who take provisions from it, and a house of admonition for those who take heed of it. It is the mosque of the beloved of Allah, the place of prayer for the angels of Allah, the place of revelation from Allah, and the storehouse of the friends of Allah. They have acquired mercy in it and won Paradise in it. Who can blame her when she has announced her separation, called for her separation, described herself and her family, represented to them her affliction as an affliction, and made them yearn for joy with her happiness? She rested in peace and innovated with a tragedy as encouragement, intimidation, fear and warning. So some men blamed her on the day of remorse, and others praised her on the Day of Resurrection. The world reminded them, so they remembered. It spoke to them, so they believed. It preached to them, so they took heed.

حکمت 132 نهج البلاغه: سرانجام دنیا

وَ قَالَ (علیه السلام): إِنَّ لِلَّهِ مَلَكاً يُنَادِي فِي كُلِّ يَوْمٍ: لِدُوا لِلْمَوْتِ، وَ اجْمَعُوا لِلْفَنَاءِ، وَ ابْنُوا لِلْخَرَابِ.

و فرمود (ع): خداوند را ملكى است كه در هر روز ندا در مى دهد كه بزاييد براى مردن و گرد آوريد براى فنا شدن و بسازيد براى ويران گشتن.

He (peace be upon him) said: God has an angel who calls out every day: Give birth for death, gather for destruction, and build for destruction.

حکمت 133 نهج البلاغه: دنیا راه عبور، نه جای ماندن

وَ قَالَ (علیه السلام): الدُّنْيَا دَارُ مَمَرٍّ، لَا دَارُ مَقَرٍّ؛ وَ النَّاسُ فِيهَا رَجُلَانِ، رَجُلٌ بَاعَ فِيهَا نَفْسَهُ فَأَوْبَقَهَا، وَ رَجُلٌ ابْتَاعَ نَفْسَهُ فَأَعْتَقَهَا.

و فرمود (ع): دنيا سرايى است گذرگاه، نه سرايى كه در آن قرار توان يافت. مردم در دنيا دو گروهند. آنكه، خود را فروخت و به تباهى افكند و آنكه، خود را خريد و آزاد كرد.

He (peace be upon him) said: The world is a place of passage, not a place of settlement. People in it are of two types: a man who sold his soul and ruined it, and a man who bought his soul and set it free.

حکمت 134 نهج البلاغه: علامت دوست واقعی

وَ قَالَ (علیه السلام): لَا يَكُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلَاثٍ: فِي نَكْبَتِهِ وَ غَيْبَتِهِ وَ وَفَاتِهِ.

و فرمود (ع): دوست را دوست نتوان گفت، مگر آن گاه، كه در سه جاى آبروى دوست خود نگه دارد. يكجا به هنگامى كه به بلايى گرفتار شود و يكى در هنگامى كه حاضر نباشد و يكى بعد از مرگش.

He (peace be upon him) said: A friend is not a friend until he protects his brother in three things: in his calamity, his absence, and his death.

حکمت 135 نهج البلاغه: اثر دعا، توبه، استغفار و شکر

وَ قَالَ (علیه السلام): مَنْ أُعْطِيَ أَرْبَعاً لَمْ يُحْرَمْ أَرْبَعاً؛ مَنْ أُعْطِيَ الدُّعَاءَ لَمْ يُحْرَمِ الْإِجَابَةَ، وَ مَنْ أُعْطِيَ التَّوْبَةَ لَمْ يُحْرَمِ الْقَبُولَ، وَ مَنْ أُعْطِيَ الِاسْتِغْفَارَ لَمْ يُحْرَمِ الْمَغْفِرَةَ، وَ مَنْ أُعْطِيَ الشُّكْرَ لَمْ يُحْرَمِ الزِّيَادَةَ.
[قال الرضي رحمه الله تعالى و تصديق ذلك [في] كتاب الله تعالى قال الله في الدعاء “ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ” و قال في الاستغفار “وَ مَنْ يَعْمَلْ سُوءاً أَوْ يَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللَّهَ يَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِيماً” و قال في الشكر “لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ” و قال في التوبة “إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِنْ قَرِيبٍ فَأُولئِكَ يَتُوبُ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ كانَ اللَّهُ عَلِيماً حَكِيماً”].

و فرمود (ع): هر كه را چهار چيز بدهند، از چهار چيز محروم نماند. كسى را كه توفيق دعا دهند از اجابت محروم نماند و كسى را كه توفيق توبه دهند از پذيرفته شدن توبه محروم نماند و كسى را كه توفيق استغفار دهند از آمرزش محروم نماند و كسى را كه توفيق سپاسگزارى دهند از زيادت نعمت محروم نماند.
سید رضی می گوید: گواه اين در كتاب خداى عزّ و جلّ است: در باب دعا گويد: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم» و در باب استغفار گويد: «هر كه كار ناپسندى كند يا به خود ستم روا دارد، آن گاه از خدا آمرزش خواهد، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد يافت.» و در باب شكر گويد: «اگر مرا سپاس گوييد بر نعمت شما مى افزايم» و در باب توبه گويد: «جز اين نيست كه توبه از آن كسانى است كه به نادانى مرتكب كارى زشت مى شوند و زود توبه مى كنند خدا توبه اينان را مى پذيرد و خدا دانا و حكيم است.»

And he (peace be upon him) said: Whoever is given four things will not be deprived of four things: Whoever is given supplication will not be deprived of an answer, whoever is given repentance will not be deprived of acceptance, whoever is given forgiveness will not be deprived of forgiveness, and whoever is given gratitude will not be deprived of an increase. Al-Radi, may God have mercy on him, said: Verifying that is [in] the Book of God Almighty. God said about supplication: “Call upon Me, I will respond to you.” And He said about seeking forgiveness: “And whoever does evil or wrongs himself but then seeks forgiveness from God will find God Forgiving and Merciful.” And He said about gratitude: “If you are grateful, I will surely increase you.” And He said about repentance: “Repentance is only for those who do evil in ignorance and then repent soon after. It is those to whom God will turn in forgiveness. And God is Knowing.” “Wise.”

حکمت 136 نهج البلاغه: اهمیت نماز، روزه، حج، همسرداری

وَ قَالَ (علیه السلام): الصَّلَاةُ قُرْبَانُ كُلِّ تَقِيٍّ، وَ الْحَجُّ جِهَادُ كُلِّ ضَعِيفٍ، وَ لِكُلِّ شَيْءٍ زَكَاةٌ وَ زَكَاةُ الْبَدَنِ [الصَّوْمُ] الصِّيَامُ، وَ جِهَادُ الْمَرْأَةِ حُسْنُ التَّبَعُّلِ.

و فرمود (ع): نماز به منزله قربانى هر پرهيزگارى است و حج، جهاد هر ناتوانى است. و هر چيز را زكاتى است و زكات بدن، روزه است و جهاد زن، نيكوداشتن شوى است.

He (peace be upon him) said: Prayer is the sacrifice of every pious person, Hajj is the struggle of every weak person, everything has a zakat, and the zakat of the body is fasting, and the struggle of a woman is good marriage.

حکمت 137 نهج البلاغه: راه افزایش روزى

وَ قَالَ (علیه السلام): اسْتَنْزِلُوا الرِّزْقَ بِالصَّدَقَةِ.

و فرمود (ع): روزى را به صدقه دادن فرود آريد.

He (peace be upon him) said: Bring down sustenance through charity.

حکمت 138 نهج البلاغه: سخاوت، نتیجه باور به پاداش خدا

وَ قَالَ (علیه السلام): مَنْ أَيْقَنَ بِالْخَلَفِ، جَادَ بِالْعَطِيَّةِ.

و كسى كه به عوض يقين داشته باشد در بخشش جوانمردى كند.

He (peace be upon him) said: Whoever is certain of the successor will be generous in giving.

حکمت 139 نهج البلاغه: تناسب یاری خدا با نیاز انسان

وَ قَالَ (علیه السلام): تَنْزِلُ الْمَعُونَةُ عَلَى قَدْرِ الْمَئُونَةِ.

و فرمود (ع): يارى خداوند به مقدار رنج و زحمت هر كس برسد.

He (peace be upon him) said: The greatness of the Creator in your eyes makes the creation seem small in your eyes.

حکمت 140 نهج البلاغه: میانه‌روی مانع فقر

وَ قَالَ (علیه السلام): مَا عَالَ مَنِ اقْتَصد.

و فرمود (ع): درويش نشود كسى كه ميانه روى كند.

He (peace be upon him) said: He who is moderate will not be poor.

نظرات کاربران

  •  چنانچه دیدگاه شما توهین آمیز باشد تایید نخواهد شد.
  •  چنانچه دیدگاه شما جنبه تبلیغاتی داشته باشد تایید نخواهد شد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

بیشتر بخوانید