ترجمه فارسی و انگلیسی خطبه 127 نهج البلاغه (ردّ اعتقادات خوارج و علل پذیرش حکمیّت) با فایل صوتی

قبل از جنگ نهروان در سال 37 در ردّ اعتقادات خوارج ایراد فرمود، خوارج عقیده داشتند: كسی كه گناه كبیره انجام دهد کافر و از اسلام خارج شده است، مگر توبه كند و دوباره مسلمان گردد.

پس اگر چنین می پندارید كه من خطا كرده و گمراه شدم، پس چرا همه امّت محمّد (ص) را به گمراهی من گمراه می دانید؟ و خطای مرا به حساب آنان می گذارید؟ و آنان را برای خطای من كافر می شمارید؟ شمشیرها را بر گردن نهاده، كوركورانه فرود می آورید، و گناهكار و بیگناه را به هم مخلوط كرده، همه را یكی می پندارید؟ در حالی كه شما می دانید، همانا رسول خدا (ص) زناكاری را كه همسر داشت سنگسار كرد، سپس بر او نماز گزارد، و میراثش را به خانواده اش سپرد، و قاتل را كشت و میراث او را به خانواده اش بازگرداند، دست دزد را برید و زناكاری را كه همسر نداشت تازیانه زد، و سهم آنان را از غنایم می داد تا با زنان مسلمان ازدواج كنند. پس پیامبر (ص) آنها را برای گناهانشان كیفر می داد، و حدود الهی را بر آنان جاری می ساخت، امّا سهم اسلامی آنها را از بین نمی برد، و نام آنها را از دفتر مسلمین خارج نمی ساخت. )پس با انجام گناهان كبیره كافر نشدند.( شما «خوارج ،» بدترین مردم و آلت دست شیطان و عامل گمراهی این و آن می باشید. به زودی، دو گروه نسبت به من هلاك می گردند: دوستی كه افراط كند و به غیرِ حق كشانده شود، و دشمنی كه در كینه توزی با من زیاده روی كرده به راه باطل درآید. بهترین مردم نسبت به من، گروه میانه رو هستند. از آنها جدا نشوید، همواره با بزرگ ترین جمعیتها باشید كه دست خدا با جماعت است . از پراكندگی بپرهیزید، كه انسانِ تنها، بهره شیطان است آن گونه كه گوسفندِ تنها، طعمه گرگ خواهد بود. آگاه باشید! هر كس كه مردم را به این شعار «تفرقه و جدایی » دعوت كند او را بكُشید، هر چند كه زیر عمامه من باشد. اگر به آن دو نفر «ابوموسی و عمروعاص » رأی به داوری داده شد، تنها برای این بود كه آنچه را قرآن زنده كرد، زنده سازند، و آنچه را قرآن مرده خواند، بمیرانند. زنده كردن قرآن به این است كه، دست وحدت به هم دهند و به آن عمل نمایند، و میراندنِ آن، از بین بردن پراكندگی و جدایی است، پس اگر قرآن ما را به سوی آنان بكشاند آنان را پیروی میكنیم، و اگر آنان را به سوی ما سوق داد باید اطاعت كنند. پدر مباد شما را! من شرّی به راه نیانداخته، و شما را نسبت به سرنوشت شما نفریفته، و چیزی را بر شما مشتبه نساخته ام. همانا رأی گروهی از شما، براین قرار گرفت كه دو نفر را برای داوری انتخاب كنند، ما هم از آنها پیمان گرفتیم كه از قرآن تجاوز نكنند، امّا افسوس كه آنها عقل خویش را از دست دادند، حق را ترك كردند در حالی كه آن را به خوبی می دیدند، چون ستمگری با هوا پرستی آنها سازگار بود با ستم همراه شدند. ما پیش از داوری ظالمان هشان با آنها شرط كردیم كه به عدالت داوری كنند و بر اساس حق حكم نمایند، امّا به آن پای بند نماندند.