در سال 38 هجری، یكی از فرمانداران امام (ع) به نام مصقلة بن هبیرة، اسیران بنی ناجیه را از فرماندۀ لشكر آن حضرت خرید و آزاد كرد، امّا وقتی از او غرامت خواستند به طرف معاویه فرار كرد.
خدا روی مصقله را زشت گرداند، كار بزرگواران را انجام داد، امّا خود چونان بردگان فرار كرد؛ هنوز ثناخوان به مدّاحی او برنخاسته بود كه او را ساكت كرد، هنوز سخن ستایشگر او به پایان نرسیده بود كه آنها را به زحمت انداخت. امّا اگر مردانه ایستاده بود همان مقدار كه داشت از او می پذیرفتیم و تا هنگام قدرت و توانایی به او مهلت می‌دادیم.
When Masqalah(1) ibn Hubayrah ash-Shaybani fled to Mu`awiyah because he had purchased some prisoners of Banu Najiyah from an executive of Amir al-mu’minin, but when he demanded the price the latter avoided and ran to Syria, Amir al-mu’minin said:
Allah may be bad to Masqalah. He acted like the noble but fled away like a slave. Before his admirer could speak (about him) he silenced him and before his eulogist could testify to his good deeds he closed his mouth. If he had stayed behind we would have taken from him what he could easily pay and waited for the balance till his money increased.
فایل صوتی فارسی مربوط به این خطبه را از لینک ذیل دانلود نمایید:
Download: Nahjul-Balagah-Sermon-044
نظرات کاربران