- عنوان کتاب: GETTING TO DIVERSITY
- نویسنده: FRANK DOBBIN
- حوزه: تنوع گرایی
- سال انتشار: 2022
- تعداد صفحه: 273
- زبان اصلی: انگلیسی
- نوع فایل: pdf
- حجم فایل: 14.3 مگابایت
ما چندین دهه است که در حال مطالعه برنامه های تنوع شرکتی بوده ایم. ما ابتدا با این وعده که کارفرمایان می توانند زمین بازی را یکسان کنند، جذب این موضوع شدیم. ما مدیرانی را دیدیم که از ابتکارات متنوع رهبران صنعت کپی میکردند، متقاعد شده بودند که این برنامهها، آمریکای شرکتی را به مکانی بهتر تبدیل میکنند – مکانی که هر کسی میتواند شغلی را که آرزوی آن را داشت، بدون توجه به جنسیت، نژاد، قومیت یا هر چیز دیگری که ممکن است ناعادلانه باشد، بسازد. آنها را از موفقیت در نیروی کار باز داشت. برای درک اینکه شرکت ها برای ارتقای تنوع و شمول چه کاری انجام می دهند، با مصاحبه با مدیران در انواع محیط های کاری شروع کردیم. آنها اغلب با افتخار از برنامه های جدید خود صحبت می کردند. مدیران عامل به ما میگفتند که سیستم جدید گزارشدهی آزار و اذیت کارکنان مشکلساز را متوجه میشود که شرکت موضع سختی اتخاذ میکند و اگر به آن ادامه دهند، بهایی را خواهند پرداخت. معاونان منابع انسانی توضیح میدهند که آموزش تعصب نژادی جدید باعث میشود افراد متعصب به خودشان اعتراف کنند که مشکلی دارند و راهشان را تغییر خواهند داد. شنیدیم که مانند مداخله خانواده برای یک معتاد به مواد مخدر، آموزش آنها را آگاه می کند که رفتارشان به دیگران آسیب می رساند. ما بیشتر با مدیران اجرایی، مدیران منابع انسانی و مدیران تنوع که این برنامه ها را اجرا می کردند، مصاحبه کردیم. اما در سفرهایمان با افراد زیادی صحبت کردیم. همنشینان هواپیما میپرسیدند کجا میرویم یا برای امرار معاش چه کار میکنیم. وقتی شنیدند که ما در حال مطالعه برنامه های تنوع هستیم، گاهی سد می شکست. افرادی که فکر میکردند توسط آموزشهای آگاهی نژادی یا سیستمهای گزارش آزار و اذیت هدف قرار میگیرند، نسبت به افرادی که آن چیزها را در جای خود قرار میدادند، کمتر مشتاق بودند. به بیان ملایم. همسفران سفیدپوست به ما از مربیانی گفتند که آنها را به شدت به نژادپرستی متهم کرده بودند. این ممکن است باعث ایجاد نارضایتی در مورد استقبال کلیسای آنها از همه شود، یا چگونه آنها در یک مدرسه یکپارچه شرکت کردند، یا چگونه آنها برای Habitat for Humanity داوطلب شدند. و مربی این اعصاب را داشت که آنها را نژادپرست خطاب کند، آنها می گویند که اولین چیز را در مورد تاریخ آنها نمی دانستند. مردان به ما میگفتند که سیستم جدید گزارشدهی آزار و اذیت همه را به خطر انداخته است. یکی به دوستی اشاره کرد که به دلیل سوء تفاهم احمقانه به بخش منابع انسانی فراخوانده شد و به دلیل آن ترفیع خود را از دست داد. یکی دیگر گفت که تیم کاری او یک گروه ایمیل جداگانه، بدون زنان ایجاد کرده است تا مطمئن شود که هیچ کس از اظهارات سرگردان آزرده نشود. بسیاری ادعا کردند که شرکت آنها قبلاً مکانی فوقالعاده برای کار بوده است، زیرا پویا و سرگرمکننده بود و تیم مانند یک ماشین روغنکاری شده کار میکرد. اکنون، نگرانی در مورد تبعیض و آزار و اذیت، بی اندازه، همه چیز را تحت تأثیر قرار داده بود.
We’ve been studying corporate diversity programs for decades. We were first drawn to the subject by the promise that employers could level the playing field. We saw managers copying the diversity initiatives of industry leaders, convinced that these programs would make corporate America a better place—a place where anyone could build the career they dreamed of, regardless of gender, race, ethnicity, or anything else that might have unfairly kept them from succeeding in the workforce. To understand what companies are doing to promote diversity and inclusion, we started by interviewing managers in all sorts of workplaces. They often talked of their new programs with pride. CEOs would tell us that the new harassment reporting system would put problematic staffers on notice that the firm was taking a hard line and that they would pay a price if they kept it up. Human resources VPs would explain that the new racial bias training would make bigots admit to themselves that they had a problem, and they would change their ways. Like a family intervention for a drug addict, we heard, training would make them aware that their behavior hurt others. We mostly interviewed chief executives, HR managers, and diversity managers who were putting these programs into place. But in our travels we talked with plenty of other people. Airplane seatmates would ask where we were going, or what we did for a living. When they heard that we were studying diversity programs, the dam sometimes broke. People who thought they were being targeted by racial awareness training, or harassment reporting systems, were less enthusiastic than the people who were putting those things into place. To put it mildly. White seatmates told us of trainers who had accused them, flat out, of being racist. That might start a rant about how their church is welcoming to all, or how they attended an integrated school, or how they had volunteered for Habitat for Humanity. And the trainer had the nerve to call them a racist, they’d say, knowing not the first thing about their history. Men would tell us that the new harassment reporting system put everyone on edge. One mentioned a friend who was called into HR over some stupid misunderstanding and lost a promotion because of it. Another said that his work team had created a separate email group, without women, just to make sure that no one was offended by a stray remark. Many claimed that their company used to be a terrific place to work because it was dynamic and fun and the team worked like a well-oiled machine. Now, concerns about discrimination and harassment, blown out of all proportion, had cast a pall over everything.
این کتاب را میتوانید از لینک زیر بصورت رایگان دانلود کنید:
Download: GETTING TO DIVERSITY
نظرات کاربران