- عنوان کتاب: Musculoskeletal Diseases 2021–2024/Diagnostic Imaging
- نویسنده: Juerg Hodler
- حوزه: بیماریهای اسکلتی
- سال انتشار: 2021
- تعداد صفحه: 291
- زبان اصلی: انگلیسی
- نوع فایل: pdf
- حجم فایل: 28.8 مگابایت
اهداف یادگیری • دانستن انواع بی ثباتی گلنوهومرال و عوامل آناتومیک برای توسعه بی ثباتی گلنوهومرال. • برای درک مفهوم آهنگ Glenoid و ضایعه جذاب Hill-Sachs. • برای درک ظاهر MR اشک های سیلی ، اشکهای پرتابگر سربار و اشکهای آزمایشگاهی مرتبط با کیست اسپینوگلنوئید. • برای درک چگونگی تمایز اشکهای آزمایشگاهی از انواع طبیعی آزمایشگاهی. بی ثباتی گلنوهومرال عدم توانایی در نگه داشتن سر هومرال در محور گلنوئید است. بی ثباتی گلنوهومرال را می توان با توجه به علت و جهت بی ثباتی طبقه بندی کرد. بی ثباتی گلنوهومرال را می توان به ناپایداری های استاتیک ، بی ثباتی پویا و جابجایی داوطلبانه طبقه بندی کرد. بی ثباتی استاتیک با تغییرات ساختاری قابل توجهی در شانه همراه است، به عنوان مثال، پارگی های بزرگ روتاتور کاف یا دیسپلازی گلنوئید با مرکززدایی استاتیک متوالی سر بازو. ناپایداری دینامیک شکل کلاسیک بیثباتی است که معمولاً در اثر ضربه ایجاد میشود و معمولاً با آسیبهای لابروم، رباطهای گلنوهومرال و اغلب با شکستگی لبه گلنوئید همراه است. بی ثباتی پویا نیز ممکن است با هیپرلایت عمومی همراه باشد. بی ثباتی گلنوهومرال ممکن است یک طرفه (بی ثباتی قدامی یا بی ثباتی خلفی) یا چند جهته باشد. بی ثباتی چند جهته بر اقلیت بیماران تأثیر می گذارد. طبقه بندی در بی ثباتی آسیب زا و بی ثباتی آتروماتیک از دیدگاه تصویربرداری مهم است. هر دو ناپایداری با جابجایی های مکرر مفصل گلنوهومرال مشخص می شوند. با این حال، در ناپایداری های تروماتیک، تغییرات ساختاری مانند ضایعات لابرال، رباط و استخوان بسیار شایع است. در ناپایداری های آتروماتیک، مفصل گلنوهومرال ممکن است آسیبی از خود نشان ندهد
Learning Objectives • To know the types of glenohumeral instability and anatomic factors for the development of glenohumeral instability. • To understand the concept of the glenoid track and the engaging Hill-Sachs lesion. • To understand the MR appearance of SLAP tears, overhead thrower labral tears, and the labral tears associated with spinoglenoid notch cysts. • To understand how to distinguish labral tears from normal labral variants. Glenohumeral instability is the inability to keep the humeral head centered in the glenoid fossa. Glenohumeral instability can be classified according to etiology and direction of instability. Glenohumeral instability can be classified into static instabilities, dynamic instabilities, and voluntary dislocation. Static instability is associated with significant structural alteration of the shoulder, for example, large rotator cuff tears or a glenoid dysplasia with consecutive static decentering of the humeral head. Dynamic instability is the classic form of instability, commonly caused by trauma, and is usually associated with injuries to the labrum, to the glenohumeral ligaments, and often with fractures of the glenoid rim. Dynamic instability may also be associated with general hyperlaxity. Glenohumeral instability may be unidirectional (anterior instability or posterior instability) or multidirectional. Multidirectional instability is affecting a minority of patients. The classification in traumatic instability and atraumatic instability is important from an imaging perspective. Both instabilities are characterized by recurrent dislocations of the glenohumeral joint. However, in traumatic instabilities, structural changes such as labral, ligamentous, and bony lesions are highly prevalent. In atraumatic instabilities the glenohumeral joint may not exhibit any injuries
این کتاب را میتوانید بصورت رایگان از لینک زیر دانلود نمایید.
Download: Musculoskeletal Diseases 2021–2024
نظرات کاربران