- عنوان کتاب: Insurgent Visions: Feminism, Justice, Solidarity
- نویسنده: Chandra Talpade Mohanty
- حوزه: فمینیسم
- سال انتشار: 2025
- تعداد صفحه: 269
- زبان اصلی: انگلیسی
- نوع فایل: pdf
- حجم فایل: 4.94 مگابایت
من به عنوان یک محقق-فعال فمینیست، با نابرابریهای سیستماتیک متعدد در زمینههای مختلف ژئوپلیتیکی روبرو بودهام و در جوامع بسیاری که رویای آزادی را در سر میپروراندند و برای آن سازماندهی میکردند، مشارکت داشتهام و این کتاب را به عنوان یک سابقه در حال تکامل، سندی از کار خود در جبهههای مختلف در طول دو دهه گذشته میبینم. من به طور خاص بر چالش عمل شورشی و آیندههای فمینیستی ضدسرمایهداری تمرکز کردهام. شورشها در مورد مقاومت، در مورد چالشهای ستیزهجویانه در برابر وضع موجود، در مورد دگرگونی رادیکال زندگی روزمره هستند؛ آنچه من «فمینیسم شورشی» مینامم، همه این شیوهها را در بر میگیرد. فمینیسم شورشی به دنبال آن است که به صراحت به مبارزه با خشونت امپریالیستی، دگرجنسگراهنجار و نژادپرستانه مبتنی بر روابط جنسیتی بپردازد و آن را جایگزین کند. این جنبش به دنبال بر هم زدن ساختارهای قدرت موجود است تا روابط جدیدی را تصور و اجرا کند و ذهنیتها، معرفتشناسیها و جوامع جدیدی را ایجاد کند. دقیقاً از همین نوع عمل فمینیستی شورشی الهام میگیرم و امیدوارم در کار علمی خود از آن حمایت کنم. بزرگ شدن در مناطق شهری هند، تدریس در دبیرستان در لاگوس، نیجریه، و زندگی بیش از چهار دهه در ایالات متحده به عنوان یک زن مهاجر رنگینپوست از جنوب جهان، همگی دیدگاه فکری مرا شکل دادهاند. در حالی که استعمارزدایی و اندیشه فمینیستی ضد نژادپرستی و ضد امپریالیستی و سیاست تفاوتهای مشترک همیشه کلید پراکسیس فمینیستی من بودهاند، آنچه در سالهای اخیر ذهن مرا مشغول کرده است، پیامدهای نظامیگری، نئولیبرالیسم، استعمار مهاجران، برتریهای نژادی و مذهبی و دولت زندانمحور است. من معتقدم برخی از چالشهای اقتصادی و سیاسی برای نسلهای جدید محققان-فعالان رادیکال، ادامه مبارزات اواخر قرن بیستم علیه استعمار، مردسالاری دگرجنسگرایانه و سرمایهداری نژادی است. اما آنها همچنین مستلزم روشهای جدیدی برای درک هژمونی راست جهانی، ظهور فرهنگهای اقتدارگرا، برتری سفیدپوستان و بنیادگراییهای مذهبی و تثبیت رژیمهای زندانمحور چه در داخل و چه در خارج از مرزهای دولت-ملت هستند. هنوز هیجان مواجهه با بیانیهی «جمعیت رودخانهی کومباهی» (crc) را به عنوان دانشجوی کارشناسی ارشد در اواخر دههی ۱۹۷۰ به یاد دارم. در آن زمان، من یک سوسیالیست-فمینیست جوان بودم که هر چیزی را که به دستم میرسید، میخواندم، اما تا سال ۱۹۷۹ که بیانیهی crc را خواندم، نفهمیدم که پراکسیس فمینیستی میتواند با من – یک سوسیالیست-فمینیست پسااستعماری (در آن زمان) جهان سومی که خود را در حال آموزش چشمانداز نژاد و سرمایهداری در ایالات متحده میدانست – صحبت کند. crc شکلگیری خود را به اواسط دههی ۱۹۷۰ در ساحل شرقی بازمیگرداند. چند سال قبل، در سال ۱۹۷۰، اتحاد زنان جهان سوم (twwa) در ساحل غربی پدیدار شد. twwa در اواخر دههی ۱۹۶۰ از کمیتهی هماهنگی بدون خشونت دانشجویی (sncc) سرچشمه گرفت. فرانسیس بیل کمیتهی آزادی زنان سیاهپوست را در sncc راهاندازی کرد که سپس از sncc جدا شد و به اتحاد زنان سیاهپوست (bwa) تبدیل شد. بین سالهای ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۰، اتحادیه زنان پورتوریکو (bwa) پرسشهایی در مورد سرمایهداری و امپریالیسم را به تحلیل خود از نژادپرستی اضافه کرد؛ در سال ۱۹۷۰، از دل بحثی پیرامون پذیرش اعضای جنبش استقلال پورتوریکو و حزب سوسیالیست پورتوریکو، به twwa تبدیل شد. twwa با استفاده از این چارچوب جهان سومیِ مبتنی بر ایالات متحده، در نهایت به اتحاد علیه ستم بر زنان و متعاقباً به مرکز منابع زنان رنگینپوست در اوکلند، کالیفرنیا، تبدیل شد.
Having lived as a feminist scholar-activist, confronting multiple systemic inequities in different geopolitical contexts, and being involved in many communities dreaming about and organizing for freedom, I see this book as an evolving record, a document of my work on many fronts over the past two decades. I have focused in particular on the challenge of insurgent praxis and anticapitalist feminist futures. Insurgencies are about resistance, about militant challenges to the status quo, about the radical transformation of everyday life; what I call “insurgent feminism” incorporates all these practices. Insurgent feminism seeks to explicitly contest and replace the imperialist, heteronormative, and racialized practice of violence grounded in gender relations. It seeks to unsettle existing power structures in order to imagine and enact new relationships, forging new subjectivities, epistemologies, and communities. It is precisely this kind of insurgent feminist praxis from which I draw inspiration and which I hope to support in my scholarly work. Growing up in urban India, teaching high school in Lagos, Nigeria, and living for over four decades in the United States as an immigrant woman of color from the global South have all shaped my intellectual vision. While decolonization and antiracist, anti-imperialist feminist thought and the politics of common differences have always been key to my feminist praxis, what has preoccupied me in recent years are the implications of militarism, neoliberalism, settler colonialism, racial and religious supremacies, and the carceral state. I believe some of the economic and political challenges for new generations of radical scholar-activists are continuous with late twentieth-century struggles against colonization, heteropatriarchy, and racial capitalism. But they also demand new ways of understanding the hegemony of the global right, the rise of authoritarian cultures, white supremacy and religious fundamentalisms, and the consolidation of carceral regimes both within and outside the borders of the nation-state. I still remember the excitement of encountering the Combahee River Collective (crc) statement as a graduate student in the late 1970s. At that time, I was a young socialist-feminist reading everything I could lay my hands on, but it wasn’t until 1979, when I read the crc statement, that I understood that feminist praxis could speak to me—a (at that time) third world, postcolonial socialist-feminist teaching herself the landscape of race and capitalism in the United States. The crc traces its formation to the mid-1970s on the East Coast. A few years earlier, in 1970, the Third World Women’s Alliance (twwa) emerged on the West Coast. The twwa grew out of the Student Nonviolent Coordinating Committee (sncc) in the late 1960s. Frances Beal started the Black Women’s Liberation Committee within sncc, which then split from sncc and became the Black Women’s Alliance (bwa). Between 1969 and 1970, the bwa added questions of capitalism and imperialism to its analysis of racism; it became the twwa in 1970, out of a debate around whether to admit members from the Puerto Rican Independence Movement and the Puerto Rican Socialist Party. Using this US-grounded, third worldist framework, the twwa eventually transformed into the Alliance Against Women’s Oppression and subsequently into the Women of Color Resource Center in Oakland, California.
این کتاب را میتوانید از لینک زیر بصورت رایگان دانلود کنید:
نظرات کاربران