ترجمه فارسی و انگلیسی موضوع “فصاحت، زهد، تواضع و عبادت امام حسین علیه السلام” – بخشی از فصل پنجم کتاب نفس المهموم

اگر به فصاحت، زهد، تواضع و عبادت آن حضرت توجه شود، رساله از وضع خود بگردد، لذا به جای آن اخباری در محبت پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم نسبت به وی نقل میکنیم.

دوستی ، رابطۀ وسیع و پرمعنای جامعه بشری است و بر سر زبان هر خرد و بزرگ وبرنا و پیر ودانشمند و نادان است ولی دوستی ها با هم تفاوت بسیار دارند و برای دوستی معانی بسیاری است :

1 – دوستی ای که از هوای نفس باشد، این دوستی مبدأ تمایل جنسی وزیباجویی است و اساس شهوت رانی و بسیار مبتذل و بی اعتبار است وخردمندان را بدان اعتنایی نیست و آن را به چیزی نشمارند .

2 – دوستی ای که از غریزه و احساس خیزد ، مانند دوستی نوع حیوان با وابستگان نسبی خود در حدود معينه ، این دوستی پرمعناتر از قسم اول است واساس پیوست عالم ماده است و از مفاسد برکنار است.

3 – دوستی ای که از دل و روح برخیزد و بر دل و روح نشیند و شاید مقام عشق وپیوست های معنوی پابرجا از این قسم باشد که گویند: ما یکی روحیم اندر دو بدن .

4 دوستی ای که از خرد و ایمان سرچشمه گیرد و این قسم دوستی بسیار ارجمند و بهره ور است و معنویت دیانت ومسلمانی است که می فرماید :

همانا مومنان برادرند.

5 – دوستی ای که از مقام نبوت خیزد و پیوست ولایت باشد و اگرچه رابطه دوستی به معانی چند میان پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم حسین بود ولی آنچه را باید مورد اهمیت دانست دوستی به این معنا است که پیغمبر درک می کرد ، اساس ترویج دیانتی که برای او مبعوث است و جانفشانی درباره آن می نماید با جانبازی حسینش مستحکم می شود و او است که نتیجه رنجها وكوششهای وی را با شهادت پابرجا خواهد ساخت.

شیخ اجل محمد بن شهرآشوب قدس سره در “مناقب” از ابن عمر روایت کرده که در این میان که پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم بالای منبر خطبه میخواند، حسین علیه السلام بیرون آمد و جامه اش به پایش پیچید و به زمین افتاد و گریست، پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم از منبر فرود شد و او را در آغوش گرفت و فرمود: خدا شیطان را بکشد، به راستی فرزند دلربا است ، به حق آن که جانم به دست او است من ندانستم که چگونه از منبر فرود آمدم.

در آنجا از ابوالسعادات در فضایل عترت گوید : یزید بن زیاد گفته : پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم از خانه عایشه بیرون شد و بر خانه فاطمه علیهاالسلام گذر کرد و شنید حسین علیه السلام میگرید، فرمود: ای فاطمه ، نمی دانی که گریه او مرا آزار می دهد؟

و در آن جا ابن ماجه در “سنن” و زمخشری در “فائق” آوردهاند که پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم حسین علیه السلام را در میان کوچه دید که با کودکان بازی می کرد، جلوی مردم پیش رفت و دو دست گشود و حسین علیه السلام از این طرف و آن طرف قصد گریز داشت، رسول خدا با او شوخی می کرد تا او را گرفت و یک دست زیر زنخ او و دست دیگر بالای سرش نهاد و او را بلند کرد و بوسید و فرمود: من از حسینم و حسین از من است، خدا دوست دارد هر که حسین را دوست گیرد، حسین یکی از اسباط است.

و نیز در آن جا که عبد الرحمن بن ابی لیلی گوید: ما نزد رسول خدا نشسته بودیم که حسین علیه السلام آمد و بر سر و دوش پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم بالا می رفت، بول کرد ولی فرمود: او را واگذارید.

و نیز در آن جا در احادیث ليث بن سعد که پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم روزی با جمعی نماز می خواند و حسین علیه السلام کوچک بود، در بر او بود و هر وقت آن حضرت به سجده می رفت بر پشت او سوار می شد و پاهای خود را حرکت می داد و میگفت : حل حل، و چون پیغمبر می خواست سر بردارد او را می گرفت و در کنار خود می نهاد و باز هم که به سجده می رفت او را سوار میشد و می گفت: حل حل، و این کار را ادامه داد تا پیغمبر از نماز خود فارغ شد، الخ.

از “امالی حاکم” روایت شده که ابورافع گفت: من با حسین علیه السلام که هنوز کودک بود بازی « مدحاة » میکردم و چون از او میبردم میگفتم : مرا بر دوش خود بردار، میگفت: بر دوش کسی بالا میروی که رسول خدا او را بر دوش گرفته ؟ و چون بر من غالب میشد میگفتم: من هم تو را به دوش نگیرم چنان چه مرا بر دوش نگرفتی. میفرمود: نمی پسندی کسی را بر دوش بگیری که رسول خدا به دوش میگرفت؟ و من او را به دوش میگرفتم ( مدحاة : بازی با سنگریزه هایی است که در گودال کوچک می ریزند).

در آن جا نیز از حفص بن غیاث از امام ششم علیه السلام روایت شده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در نماز بود و حسین علیه السلام در کنارش، رسول خدا تکبیر گفت و حسین نتوانست تکبیر گوید، و بار دیگر رسول خدا تکبیر گفت و باز نتوانست ادا کند و رسول خدا تکرار کرد تا هفت بار و حسین علیه السلام بار هفتم تکبیر گفت، امام فرمود: از این جا هفت تکبیر سنت گردید .

در آنجا نیز از “تفسیر نقاش” از ابن عباس روایت شده است که گوید: من حضور پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم بودم و پسرش ابراهیم را به زانوی چپ و حسين علیه السلام را بر زانوی راست داشت، یک بار او را می بوسید و یک بار این را، ناگاه جبرائیل از طرف رب العالمین برایش وحی آورد و چون به خود آمد فرمود: جبرئیل از طرف پروردگارم نزد من آمد و گفت : ای محمد! پروردگارت بر تو سلام می دهد و می فرماید : من هر دو را برای تو نمیگذارم، یکی را فدای دیگری کن؛ پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم به ابراهیم نگریست و گریست و فرمود: مادر ابراهیم کنیزکی است و چون بمیرد جز مرا داغدار نکند، مادر حسین فاطمه علیهاالسلام است و پدرش على علیه السلام عموزاده ام ، گوشت و خون من و چون بمیرد دختر و پسر عمم داغدار شوند و من هم، من اندوه خود را بر اندوه آنها مقدم دارم ؛ ای جبرئیل ، ابراهیم قبض روح شود، او را فدای حسین کردم.

گوید: پس از سه روز ابراهیم وفات کرد و هر وقت پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم حسین علیه السلام را نزد خود میدید او را می بوسید و در بر می کشید و لبانش را می مکید، میگفت : قربان آن که ابراهیم را قربانش کردم، پدر و مادرم قربانت ای ابا عبد الله الحسین !:

برتر از مدحی و شیواتر سخنور *** در مدیحت پیش مردم گنگ وابتر

تا صفا و تا مشاعر طوفگاه دیگران شد *** قبر تو رکن من است و طوفگاه پای تاسر

گر که مردم را عبادت را بهر عقبی شد ذخیره *** حب تو از بهر من بود در روز محشر

امتحان و آزمایش منطق محکم حقیقت است، هر کس مدعی مقامی وصنعت و هنری است تا مورد آزمایش قرار نگیرد برای او ارزشی نیست . در دانش امروز جهانی تنها موضوعاتی را مورد توجه و اعتماد می دانند که همراه تجربه و آزمایش باشد، برای امور معنویه که سرآمد آنها ولایت ائمه علیهم السلام است آزمایشی مقرر است که دیده اشکبار باشد و امام شهید حضرت ابی عبد الله الحسين علیه السلام محک مدعیان ولایت است و دیدگانی که در مصیبت این امام مظلوم گریان باشند نشانه محبت و دوستی و ولایت ائمه هدی علیهم السلام است که در تعلیمات اسلام از همه چیز والاتر و بالاتر است و در پشت این دیده های اشک آلود، دلهای پرمحبتی است که ارزش معنوی بی پایان دارد و هرگونه اجر وثوابی را شایسته اند .