- عنوان کتاب: Medical Disorders in Pregnancy
- نویسنده: ERIKA PETERSON
- حوزه: بارداری
- سال انتشار: 2018
- تعداد صفحه: 239
- زبان اصلی: انگلیسی
- نوع فایل: pdf
- حجم فایل: 6.50 مگابایت
مرگ مادر در قرن نوزدهم بسیار رایج بود و در برخی از بیمارستانهای ایالات متحده، در هر 100 تولد، 7 مورد میمیرند. در اوایل قرن بیستم، مرگ و میر مادران بهبود یافت، اما تقریباً 6 تا 9 مرگ مادر در هر 1000 تولد زنده افزایش یافت. بیشتر مرگهای مادران در این مدت به دلیل آموزش ضعیف زایمان و شیوههای زایمان ثانویه بود و بیشتر آنها قابل پیشگیری بودند. در دهه 1920، بیشتر زایمان ها در خانه و تحت مراقبت ماماها یا پزشکان عمومی انجام می شد. زایمان در این مدت اغلب بدون رعایت اصول تکنیک آسپتیک انجام می شد که منجر به عفونت می شد و سپسیس باعث 40 درصد مرگ و میر مادران می شد. اکثریت عمده مرگ و میر مادران باقی مانده ثانویه به خونریزی یا پره اکلامپسی/اکلامپسی بود. در دهه 1930، ارتباطی بین عملکرد ضعیف آسپتیک، زایمان های بیش از حد جراحی و مرگ و میر بالای مادران نشان داده شد. این داده ها در کنفرانس کاخ سفید در سال 1933 در مورد حفاظت از سلامت کودکان، گزارش مرگ و میر و عوارض جنین، نوزادان و مادران منتشر شد. هیئتهای پزشکی ایالتی به این گزارش و گزارشهای قبلی توجه کردند که منجر به تمرکز جدیدی بر سلامت مادر در سطح ایالتی شد. این فراخوان به اقدام منجر به تأسیس اولین کمیته بررسی مرگ و میر مادران در بیمارستان و ایالتی در دهههای 1930 و 1940 شد. در طول سالهای بعد، این کمیتهها دستورالعملهای عملی سازمانی را توسعه دادند و حداقل مدارک پزشکی مورد نیاز برای کسب امتیازات زایمان در بیمارستان را تعریف کردند. در همان دوره، زایمان در بیمارستان نسبت به زایمان در منزل در سراسر کشور مورد پسند قرار گرفت و از 55 درصد به 90 درصد از سال 1938 تا 1948 افزایش یافت. زایمان در بیمارستان ها در شرایط آسپتیک انجام می شد و امکان مراقبت از فقرا توسط خدمات دولتی فراهم می شد. این تغییرات منجر به کاهش مرگ و میر مادران پس از سال 1930 شد. کاهش میزان مرگ و میر مادران با پیشرفت های پزشکی، از جمله استفاده از آنتی بیوتیک ها، اکسی توسین، بهبود روش انتقال خون، و مدیریت بهتر شرایط فشار خون بارداری، حتی بیشتر شد. این پیشرفت ها و تغییرات در عمل منجر به کاهش بیشتر مرگ و میر مادران به میزان 71 درصد در طی یک دوره 10 ساله از سال 1939 تا 1948 شد. از سال 1950 تا 1973، مرگ و میر ناشی از سقط جنین سپتیک تا 89 درصد کاهش یافت که احتمالاً تا حدی به قانونی بودن مربوط می شود. شروع سقط جنین القایی در برخی از ایالت ها در سال 1967 و به دنبال آن قانونی شدن در تمام ایالت ها در 1973. علیرغم پیشرفت های انجام شده در قرن بیستم، مرگ و میر مادران همچنان گریبانگیر بسیاری از جهان است و به طور نامتناسبی بر کشورهای در حال توسعه تأثیر می گذارد. بر اساس گزارش گروه بین آژانسی برآورد مرگ و میر مادران سازمان ملل متحد، 303000 مرگ مادر در سال 2015 رخ داد. این عدد نشان دهنده نسبت کلی مرگ و میر مادران در جهان (MMR) 216 مرگ مادر در هر 100000 تولد زنده است که 44 درصد کاهش نسبت به 25 سال قبل را نشان می دهد. سال. MMR بر اساس منطقه بسیار متفاوت بود و از 12 مرگ در هر 100000 تولد زنده در مناطق توسعه یافته تا 546 مرگ در هر 100000 تولد زنده در جنوب صحرای آفریقا و تا 1100 مرگ در هر 100000 تولد زنده در سیرالئون متغیر بود. روندهای کنونی در مرگ و میر مادران در سراسر جهان طیفی از کاهش سالانه از 1.8٪ در دریای کارائیب تا 5.0٪ برای شرق آسیا را نشان می دهد. اگرچه این کاهش در مرگ و میر مادران در جهان نشان دهنده روندی در جهت درست است، اما این کاهش کمتر از هدف توسعه هزاره سازمان ملل متحد برای کاهش 75 درصدی MMR بین سال های 1990 تا 2015 است. سازمان بهداشت جهانی (WHO) موارد جدیدی ارائه کرده است. اهداف توسعه پایدار با هدف کاهش MMR جهانی به کمتر از 70 مرگ در هر 100000 تولد زنده از 2015 تا 2030. برای دستیابی به این هدف بلندپروازانه، کشورها باید MMR خود را با نرخ کاهش سالانه حداقل 7.5 درصد کاهش دهند، نرخی بسیار شتابدار در مقایسه با 25 سال گذشته. دلایل ذکر شده برای کاهش مرگ و میر مادران در 25 سال گذشته شامل کاهش نرخ باروری کل، افزایش تحصیلات مادران و افزایش دسترسی به متصدیان ماهر زایمان از جمله پیشرفتهای مختلف است. راهبردهای کاهش مداوم مرگ و میر مادران در جهان، همانطور که در اهداف توسعه پایدار سازمان جهانی بهداشت بیان شده است، شامل یک رویکرد مبتنی بر حقوق بشر برای سلامت مادران و نوزادان است، که شامل حذف نابرابری هایی است که منجر به نابرابری در دسترسی، کیفیت و نتایج مراقبت در داخل می شود. و بین کشورها نیاز به بهبود مراقبتها، از جمله سلامت جنسی و باروری، تنظیم خانواده، و بقای نوزادان و کودکان نیز به عنوان راهبردهای مورد نیاز برای ادامه بهبود مرگ و میر مادران ذکر شده است.
Maternal death was quite common in the nineteenth century with as many as 7 deaths per 100 births in some hospitals in the United States. By the early twentieth century, maternal mortalities improved but plateaued at approximately 6 to 9 maternal deaths per 1000 live births. Most maternal deaths during this time were secondary to poor obstetric education and delivery practices, and most of them were preventable. In the 1920s, most deliveries occurred at home under the care of midwives or general practitioners. Deliveries during this time were often performed without following principles of aseptic technique, resulting in infection, with sepsis causing 40% of maternal deaths. The large majority of the remaining maternal deaths were secondary to hemorrhage or preeclampsia/eclampsia. In the 1930s, a link was demonstrated between poor aseptic practice, excessive operative deliveries, and high maternal mortality. These data were published in the 1933 White House Conference on Child Health Protection, Fetal, Newborn, and Maternal Mortality and Morbidity report. State medical boards took note of this and previous reports, which lead to a new focus on maternal health at the state level. This call to action led to the establishment of the first hospital and state maternal mortality review committees in the 1930s and 1940s. Over the following years, these committees developed institutional practice guidelines and defined minimum physician qualifications needed to gain hospital delivery privileges. Over the same period, hospital deliveries became favored over home deliveries throughout the country, increasing from 55% to 90% from 1938 to 1948. Deliveries in hospitals were performed under aseptic conditions and allowed for care of the poor by state-provided services. These changes led to decreases in maternal mortality after 1930. Declines in rates of maternal mortality became even more pronounced with medical advances, including the use of antibiotics, oxytocin, improved blood transfusion technique, and better management of hypertensive conditions of pregnancy. These advances and changes in practice led to a further decrease in maternal mortality of 71% over a 10-year period from 1939 to 1948. From 1950 to 1973, deaths from septic abortion decreased by 89%, which is likely partially attributable to the legalization of induced abortion beginning in some states in 1967, followed by legalization in all states in 1973. Despite the improvements made in the twentieth century, maternal mortality continues to plague much of the world, disproportionately affecting developing nations. According to the United Nations Maternal Mortality Estimation Inter-Agency Group, there were 303,000 maternal deaths in 2015. This number represents an overall global maternal mortality ratio (MMR) of 216 maternal deaths per 100,000 live births, a 44% decrease over the prior 25 years. The MMR varied greatly by region ranging from 12 deaths per 100,000 live births in developed regions to 546 deaths per 100,000 live births in sub-Saharan Africa and as high as 1100 deaths per 100,000 live births in Sierra Leone. Current trends in worldwide maternal mortality demonstrate a range of annual reduction from 1.8% in the Caribbean to 5.0% for Eastern Asia. Although these reductions in global maternal mortality represent a trend in the right direction, this decrease fell short of the United Nations Millennium Development Goal of a reduction of 75% in the MMR between 1990 and 2015. The World Health Organization (WHO) has presented new Sustainable Development Goals with the objective of reducing the global MMR to less than 70 deaths per 100,000 live births from 2015 to 2030. In order to achieve this ambitious goal, countries will need to decrease their MMR at an annual rate of reduction of at least 7.5%, a far accelerated rate compared with the last 25 years. Reasons cited for the decrease in maternal mortalities over the last 25 years include a decrease in the total fertility rate, increased maternal education, and increased access to skilled birth attendants among various other improvements. Strategies for ongoing reduction of the global maternal mortality, as outlined in the WHO Sustainable Development Goals, include a human rights–based approach to maternal and newborn health, which includes eliminating inequities that lead to disparities in access, quality, and outcomes of care within and between countries. The need for improvements in care, including sexual and reproductive health, family planning, and newborn and child survival, are also cited as needed strategies to continue to improve maternal mortalities.
این کتاب را میتوانید از لینک زیر بصورت رایگان دانلود کنید:
Download: Medical Disorders in Pregnancy
نظرات کاربران