دانلود رمان انگلیسی “هولدن با عشق کنار آمد” – رمانی از مزرعه کرافورد ریج

چشم‌های لنی اولین چیزی بود که واقعاً در مورد او توجهم را جلب کرد. آنها به همان رنگ قهوه‌ای خاک در بهار یا چرم فرسوده‌ی جفت چکمه‌های کابویی قدیمی مورد علاقه‌ام هستند، اما من فقط یک بار اشتباه کردم که آنها را اینگونه توصیف کردم – او آن را خیلی رمانتیک نیافت. وقتی عصبانی است، به شکاف تبدیل می‌شوند و وقتی تعجب می‌کند، گرد می‌شوند. وقتی چیزی او را به خصوص خوشحال می‌کند، از اشک شیشه‌ای می‌شوند. مورد علاقه من، تا به حال، شکلی است که وقتی می‌خندد به خود می‌گیرد. اما مدت زیادی است که همسرم وقتی من آنجا هستم و آن را می‌بینم، نخندیده است. هوا از گرمای باقی مانده سنگین است و می‌دانم وقتی کلاه کابویی‌ام را برمی‌دارم، موهای تیره‌ام هنوز کمی مرطوب خواهند بود. رادیو همچنان در کامیون من پخش می‌شود، با اینکه چند دقیقه پیش موتور را خاموش کردم. این یک آهنگ قدیمی کانتری است، ملودی آن در پس‌زمینه آرام است، در حالی که من لنی را در حال انجام یکی از حرکات یوگایش در مقابل پس‌زمینه کلبه کوچکمان و غروب خورشید تماشا می‌کنم. لباس‌های ورزشی تنگ او رنگ‌های روشنی دارند و حرکات بدنش را به گونه‌ای دنبال می‌کنند که تعهد او به این تمرین را برجسته می‌کند. لنی همیشه در تابستان، بعد از اینکه گرمای روز شروع به کاهش می‌کند و گرگ و میش از راه می‌رسد، یوگای عصرگاهی خود را در فضای باز انجام می‌دهد. او می‌گوید که این کار او را آرام می‌کند و به او کمک می‌کند تا بهتر بخوابد. الان دیر شده است، چیزی که من را غافلگیر کرد. در این ماه‌های سبک‌تر، تشخیص زمان سخت‌تر است و به ندرت زحمت بررسی ساعت یا ساعت دیواری را به خودم می‌دهم. معمولاً شکمم است که به من می‌گوید شام را از دست داده‌ام یا نه، و امشب از پشت پیراهنی که عطر تازگی‌اش را از دست داده، به من ناله می‌کند. اگر لنی شامی برای من نگه داشته باشد، الان سرد است، اما بعید است که اصلاً زحمت پر کردن بشقاب را به خودش داده باشد. او مدتی پیش این تظاهر را کنار گذاشت. هر دوی ما این کار را کردیم. چرا وانمود کنم که آنجا خواهم بود وقتی می‌دانیم که آنجا نخواهم بود؟ بچه‌هایمان روی ترامپولین می‌پرند و شکمم از حسرت به خود می‌پیچد در حالی که بالا و پایین می‌پرند. موهای تیره میسون – که به لطف ستایش قهرمانانه‌اش از برادر وسطی‌ام واکر، مدام التماس می‌کند که بلند شود – در حالی که از آسمان پایین می‌آید، سیخ ایستاده است، لبخندی بزرگ بر چهره دوازده ساله‌اش نقش بسته است. خواهرش، جوزی، به لطف پاهای کوچک‌تر و هفت ساله‌اش به اندازه او بلند نمی‌شود، اما لبخندش بزرگ است و موهای تیره‌اش هاله‌ای از الکتریسیته ساکن است. لنی همیشه به موهای جوزی زحمت می‌دهد، اما هیچ‌وقت برای مدت طولانی نمی‌ماند. صدایشان را از پنجره پایین کشیده‌ام می‌شنوم و خاطرات شب‌های تابستان با دو برادرم ذهنم را پر می‌کند. دوران جادویی زندگی است، جوانی و بازی در بیرون، وقتی خورشید در دامنه کوه غروب می‌کند. یادم می‌آید که برادرانم را در حیاط دنبال می‌کردم، سگ‌های همیشه حاضرمان با پارس‌های دوستانه ما را گاز می‌گرفتند، پدر و مادرمان با یک نوشیدنی سرد در یک دست روی ایوان بودند و دست‌های دیگرشان را در هم قلاب کرده بودند. این حس امنیتی را داشت که هرگز فکر نمی‌کردم قدرش را بدانم. میسون چیزی می‌گوید و جوزی ریزریز می‌خندد، و من آنقدر عاشق هر دوی آنها هستم که سینه‌ام درد می‌گیرد. رادیو قطع می‌شود، نشانه‌ای از اینکه خیلی وقت است اینجا نشسته‌ام. عجیب است که چطور می‌توانم اینقدر دلم برای خانواده‌ام تنگ شود، اما به نظر می‌رسد بدنم عجله‌ای برای پیاده شدن از کامیون کثیف و خسته‌ام و پیوستن به آنها ندارد. این روزها به نوعی کمی از من مستقل به نظر می‌رسند، که با توجه به اینکه دلیل این همه دوری من انگیزه‌ای برای دادن هر آنچه می‌توانم به آنها نیست، حقیقتی تلخ برای هضم است. از کامیون پیاده می‌شوم و وقتی روی جاده شنی فرود می‌آیند، گرد و غبار از چکمه‌هایم پاک می‌شود. وقتی صدای بسته شدن در را می‌شنوند، سه سر به سمتم برمی‌گردند. پاهایم از یک روز سخت روی زین درد می‌کنند، در حالی که به سمت جایی می‌روم که لنی از بالا به من نگاه می‌کند، بدنش به شکل یک مثلث است و پاها و دستانش هر دو تخته‌های عرشه ما را لمس می‌کنند. موهای تیره و موج‌دارش به عقب کشیده شده است، بدن لاغر و ورزشکاری‌اش منقبض شده است، در حالی که چشمانمان برای لحظه‌ای کوتاه به هم می‌افتند، قبل از اینکه سرش را به حالت قبل برگرداند.