مجله علمی تفریحی بیبیس
0

دانلود کتاب واکنش دولت به جنایات نسل کشی

بازدید 509
  • عنوان کتاب: State Responses to Crimes of Genocide
  • نویسنده: EwelinaU.Ochab · David Alton
  • حوزه: نسل کشی
  • سال انتشار: 2022
  • تعداد صفحه: 320
  • زبان اصلی: انگلیسی
  • نوع فایل: pdf
  • حجم فایل: 4.24 مگابایت

برای بسیاری از ما، اصطلاح «نسل‌کشی» برای همیشه با جنایات اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها و تلاش عمدی برای نابودی یهودیان در طول جنگ جهانی دوم همراه خواهد بود. همه ما به خوبی می دانیم که در اواخر دهه 1930 و 1940 چه اتفاقی افتاد. اگرچه من یک اسکاتلندی با پیشینه کاتولیک هستم، اما با مردی ازدواج کردم که مادرش یک پناهنده یهودی از وین بود. او و خواهرش که هر دو پزشکان آموزش دیده بودند، پس از آنشلوس از اتریش گریختند. آنها توانستند مادرشان را از اتریش با کمک جامعه کویکر بریتانیایی که از او حمایت کردند بیاورند. ما هنوز در میان اسناد خانوادگی پاسپورت او را داریم که دارای مهر “J” برای یهودی است. آنها با فرار از آزار و اذیت به این کشور آمدند و اگر در خانه خود می ماندند به اردوگاه های کار اجباری فرستاده می شدند. ما همیشه به جنایات نازی ها پیوند می زنیم تا گذشته را به خود یادآوری کنیم و از این گذشته برای شکل دادن به آینده خود استفاده کنیم. با این حال، با وجود این تاریخ به یاد ماندنی، ما هنوز نمی‌توانیم درس‌هایی را بیاموزیم که تضمین می‌کند چنین جنایاتی دیگر تکرار نشوند. نسل کشی واژه ای است که وزن باورنکردنی دارد و نمی توان اهمیت آن را کمرنگ کرد. «نسل‌کشی» معنای حقوقی خاصی دارد و حقیقت نگران‌کننده این است که، در حالی که خشونت نسل‌کشی بارها در سراسر جهان از زمان جنگ جهانی دوم انجام شده است، اغلب مقاومت در برابر استفاده از اصطلاحات و امتناع از به رسمیت شناختن نسل‌کشی به عنوان نسل‌کشی وجود دارد. ، زیرا مسئولیت های قانونی ناخوشایندی را به همراه دارد. کنوانسیون نسل‌کشی 1948 نسل‌کشی را این‌گونه تعریف می‌کند: «[اعمال] به قصد نابودی کلی یا جزئی یک گروه ملی، قومی، نژادی یا مذهبی.» نسل‌کشی‌ها در آفریقای مرکزی – کنگو، رواندا، سودان و اوگاندا – به ما ثابت کرد که نسل کشی ها مربوط به گذشته نیست. تنها چند سال پیش، شاهد اعمال جنایات وحشتناک داعش علیه ایزدی ها و دیگر اقلیت های مذهبی بودیم. ایزدی ها توسط داعش بدوی تلقی می شدند، زیرا مراسم مذهبی آنها از سنت ابراهیمی نبود. آنها به عنوان زیر انسان دیده می شدند و در نتیجه، داعش احساس آزادی کرد تا این مردم را به هیچ وجه کاهش دهد. مردان و پسران را با سر بریدن سلاخی کردند. زنان و کودکان دختر ایزدی اسیر شده به عنوان برده جنسی مورد استفاده قرار می گرفتند، بارها و بارها مورد تجاوز و تجاوز جنسی قرار می گرفتند و سپس به سایر سوء استفاده کنندگان فروخته می شدند. تا امروز، بیش از 2700 زن و کودک ایزدی همچنان مفقود هستند. در سال 2016، برای دومین بار با ویان دخیل، نماینده ایزدی مجلس، ملاقات کردم. او سعی کرده است توجه جهانیان را به وضعیت اسفناک مردمش جلب کند. من روایت او را از گذراندن وقت با خانواده ها، که اکنون در کمپ های پناهندگان است، و شرح تجربیات آنها شنیدم. او می گوید به سختی می توان کلماتی برای آنچه اتفاق افتاد پیدا کرد. دخترانی هستند که بدن‌های جوان‌شان آن‌قدر پاره شده است که در بزرگسالی هرگز نمی‌توانند زندگی خانوادگی مناسبی داشته باشند. در سال 2019، خودم به اردوگاه‌های آوارگان در شمال عراق رفتم، جایی که بسیاری از ایزدی‌ها اکنون در آنجا پناه گرفته‌اند. فقط با شنیدن صدای زن ها قلبم شکست. برخی از آنها بچه به دنیا آورده بودند اما آنها را در سوریه رها کرده بودند، زیرا خانواده های ایزدی آنها نمی توانستند فرزندان چنین تجاوز و تخریب را بپذیرند. اشک های این قربانیان گواهی بر درد بی اندازه آنها بود.

For most of us, the term ‘genocide’ will be forever associated with the atrocities of the Nazi concentration camps and the deliberate effort to exterminate the Jews during World War II. We all know too well what happened in the late 1930s and 1940s. Although I am a Scot of Catholic background, I am married to a man whose mother was a Jewish refugee from Vienna. She and her sister, both highly trained doctors, fled Austria after the Anschluss. They were able to bring their mother from Austria with the help of the British Quaker community who sponsored her. We still have among family papers her passport, which bears the stamp ‘J’ for Jew. They came to this country fleeing persecution and would have been sent to concentration camps had they remained in their home. We always link back to the Nazi atrocities to remind ourselves about the past and to use this past to shape our future. However, despite this remembered history, we still fail to learn the lessons that would ensure such atrocities do not happen again. Genocide is a word that carries incredible weight, and its importance cannot be diluted. ‘Genocide’ has a specific legal meaning and the alarming truth is that, while genocidal violence has been perpetrated on a number of occasions around the world since Word War II, there is often resistance to using the terminology and a refusal to recognise genocide as genocide, because it carries inconvenient legal responsibilities. The 1948 Genocide Convention defines genocide as, ‘[acts] committed with intent to destroy, in whole or in part, a national, ethnical, racial or religious group.’ The genocides in Central Africa—the Congo, Rwanda, the Sudan, and Uganda—proved to us that genocides were not a thing of the past. Only a few years ago, we watched as Daesh perpetrated horrific atrocities against the Yazidi and other religious minorities. The Yazidi were perceived by Daesh as primitive because their religious observance was not of the Abrahamic tradition; they were seen as sub-human and, as a result, Daesh felt at liberty to reduce this people to nothing. Men and boys were slaughtered by beheading. Captured Yazidi women and girl children were used as sex slaves, raped and raped over and over again, and then sold on to other abusers. To this day, over 2700 Yazidi women and children are still missing. In 2016, I met for the second time the Yazidi Member of Parliament, Vian Dakhil. She has been trying to draw the world’s attention to the plight of her people. I heard her account of spending time with the families, now in refugee camps, and the descriptions of their experiences. She says it is hard to find words for what happened. There are girls whose young bodies are so torn they will never be able to have a proper family life when they grow into adulthood. In 2019, I went myself to the refugee camps in Northern Iraq where many Yazidi are now sheltering. It broke my heart just listening to the women. Some had borne children but had left them behind in Syria because their Yazidi families could not accept the offspring of such violation and destruction. The tears of these victims were testament to their immeasurable pain.

این کتاب را میتوانید از لینک زیر بصورت رایگان دانلود کنید:

Download: State Responses to Crimes of Genocide

نظرات کاربران

  •  چنانچه دیدگاه شما توهین آمیز باشد تایید نخواهد شد.
  •  چنانچه دیدگاه شما جنبه تبلیغاتی داشته باشد تایید نخواهد شد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

بیشتر بخوانید