Before the first shadow touched our hearts, there was only light
قبل از اینکه اولین سایه قلب‌های ما رو لمس کنه، فقط نور بود
I’m not just talking about the sunlight that would filter through the canopy like liquid gold, warm on my skin
من فقط درباره نور خورشیدی که مثل طلای مایع از بین شاخ و برگ‌ها فیلتر میشد و روی پوستم گرم بود، حرف نمی‌زنم
I’m talkin’ about life, the air itself tasted sweet, like honey in rain, everything hummed
من دارم درباره زندگی حرف میزنم، خودِ هوا طعم شیرینی میداد، مثل عسل تو بارون، همه‌چیز زمزمه می‌کرد
The Garden wasn’t just a place we lived, it breathed with us
اون باغ فقط جایی نبود که توش زندگی می‌کردیم، اون با ما نفس می‌کشید
There was no fear here, fear hadn’t even been invented yet (Oh)
اینجا هیچ ترسی نبود، ترس هنوز حتی اختراع هم نشده بود (اوه)
A lion, this massive, beautiful creature, would lеan his heavy head into my touch
یه شیر، این موجود عظیم و زیبا، سر سنگینش رو به لمس من تکیه میداد
Everything was connеcted, everything was exactly as it was meant to be (Ooh)
همه‌چیز به هم متصل بود، همه‌چیز دقیقاً همونطور بود که باید می‌بود (اوه)
And Eve, when I look at her, I finally understand what God meant when He said, “Very good” (Oh)
و حوا، وقتی بهش نگاه می‌کنم، بالاخره می‌فهمم منظور خدا چی بود وقتی گفت “بسیار خوب” (اوه)
And then, there’s Him, it’s the cool of the day, that’s when He comes
و بعد، او هست، در خنکای روز، اون موقع‌ست که میاد
You always know when He’s near
همیشه می‌فهمی کی نزدیکه
The air, it changes, expected (Oh, oh, oh)
هوا، تغییر می‌کنه، قابل انتظاره
Like the atmosphere itself is leaning in to listen
انگار خود اتمسفر خم شده تا گوش بده
We hear the sound first, not heavy footsteps, but a shifting of the atmosphere
ما اول صدا رو می‌شنویم، نه صدای قدم‌های سنگین، بلکه یه جابجایی در اتمسفر
A weight of goodness moving through the trees
سنگینیِ خوبی که از میان درختان حرکت می‌کنه
And we run, we run toward the sound (Oh, oh, oh)
و ما می‌دویم، به سمت اون صدا می‌دویم
His voice, it isn’t just sound
صدای او، فقط یه صدا نیست
It’s the foundation of everything
این بنیانِ همه چیزه
When He speaks it’s warm, resonant, it vibrates in my chest (Oh, why?)
وقتی حرف میزنه، گرم و پرطنین‌ـه، تو سینه‌م می‌لرزه (اوه، چرا؟)
They talk about the colors of the water, why the monkeys chatter so much, what it means to be us
اون‌ها درباره رنگ‌های آب، اینکه چرا میمون‌ها اینقدر ورجه وورجه می‌کنن، و اینکه “ما بودن” یعنی چی، حرف میزنن
There’s no gap between us, no hesitation, no hiding, it’s complete
هیچ فاصله‌ای بین ما نیست، نه تردیدی، نه پنهان شدنی، کامله
It’s a feast, right? Everywhere you look, taste the explosion in your mouth
این یه جش-نه، درسته؟ هرجا رو نگاه کنی، انفجار طعم رو تو دهنت حس می‌کنی
We’re completely free, except in the very center, the tree of knowledge of good and evil (Ooh)
ما کاملاً آزادیم، جز در مرکز باغ، درخت دانشِ خیر و شر
It’s the only boundary line in the world without walls
این تنها خط مرزی تو دنیایی بدون دیواره
God is very clear, “Don’t touch it, the day you eat it, you die” (Oh, oh, oh)
خدا خیلی واضحه “بهش دست نزنید، روزی که ازش بخورید، می‌میرید”
Die? The word just hangs in the air, it means nothing to us (Ooh, oh, oh)
مردن؟ کلمه فقط تو هوا معلق میمونه، برای ما هیچ معنایی نداره
We trust it, of course, we do
بهش اعتماد می‌کنیم، البته که می‌کنیم
But I find myself near it more often than I admit, it’s stunning (Ooh, oh, oh)
ولی بیشتر از چیزی که اعتراف می‌کنم، خودمو نزدیکش پیدا می‌کنم، خیره‌کننده‌ست
The fruit looks different, it doesn’t just look delicious, it looks wise
اون میوه متفاوت به نظر میاد، فقط خوشمزه نیست، عاقل به نظر میاد
Eve, one day, I’m by the tree, and there’s this voice, smooth like polished stone
حوا، یه روز، من کنار درختم، و این صدا هست، نرم مثل سنگ صیقلی
It belongs to the serpent, the most clever, the most beautiful of them all
متعلق به ماره، باهوش‌ترین، زیباترینِ همه اون‌ها
He doesn’t shout, he doesn’t threaten, he just asks a question
فریاد نمیزنه، تهدید نمی‌کنه، فقط یه سوال می‌پرسه
“Did God really say you can’t eat from any tree?”
“آیا خدا واقعاً گفته نمی‌تونید از هیچ درختی بخورید؟”
It’s a simple question, but it shifts the entire world on its axis
این یه سوال ساده‌ست، ولی کل دنیا رو روی محورش جابجا می‌کنه
Suddenly, the God who gave us everything sounds restrictive (Ooh, oh)
ناگهان، خدایی که همه چیز به ما داده بود، محدودکننده به نظر میرسه
The serpent tells me, “I won’t die” (Ooh, oh)
مار بهم میگه “من نمی‌میرم”
Tells me “My eyes will be opened,” that “I’ll be like God” (Ooh, oh)
بهم میگه “چشمام باز میشه”، که “من مثل خدا میشم”
That’s the lure, it’s not rebellion, it’s ascension, it’s the promise of more (Ooh, oh)
این همون طعمه‌ست، این طغیان نیست، این صعوده، این قولِ رسیدن به چیزی بیشتره
He makes it sound like God is holding out on us
جوری حرف میزنه انگار خدا داره یه چیزی رو از ما پنهان می‌کنه
The fruit is heavy in my hand, its skin is smooth, cool to the touch (Ooh, I feel it, yeah)
میوه تو دستم سنگینه، پوستش نرم و خنکه (اوه، حسش می‌کنم)
The tension is unbearable, I bite
تنش غیرقابل تحمله، گاز میزنم
The taste isn’t just sweet or bitter, it tastes like everything at once
طعمش نه فقط شیرینه نه تلخ، طعم همه‌چیز رو همزمان میده
The world tilts, she brings it to me, her eyes are wild (And it’s wild)
دنیا کج میشه، اون میوه رو برام میاره، چشماش وحشیه (و این وحشیه)
My gut screams that, “This is wrong” (There’s no turning back)
دلم فریاد میزنه که “این اشتباهه” (دیگه راه برگشتی نیست)
My parter, my reflection, she is still standing (Oh my)
شریک من، انعکاس من، اون هنوز ایستاده
I trust her more than I trust the voice of God, I eat (Oh my)
من به اون بیشتر از صدای خدا اعتماد دارم، می‌خورم (وای من)
And instantly, the light fractures (Oh my God)
و در یک لحظه، نور می‌شکنه (اوه خدای من)
It’s like a mirror, shattering inside my soul
مثل یه آینه‌ست که درون روحم خورد میشه
The air turns cold (Oh my God), I look at Eve, she looks at me
هوا سرد میشه (اوه خدای من)، به حوا نگاه می‌کنم، اون بهم نگاه می‌کنه
And for the first time, I mean really, for the first time
و برای اولین بار، منظورم اینه که واقعاً، برای اولین بار
I see we are exposed, vulnerable, naked (And I said, “Oh my God”)
می‌بینم که ما بی‌دفاع، آسیب‌پذیر و برهنه‌ایم (و من گفتم “اوه خدای من”)
This is shame, we scrambled, panicked (I said, “Oh my God”)
این شرمه، ما دستپاچه شدیم، وحشت کردیم
We grabbed these big, rough, fig leaves, stichin’ them together (I said, “Oh my God”)
این برگ‌های بزرگ و زبر انجیر رو گرفتیم و به هم دوختیمشون
They scratched my skin, they covered nothing (I said, “Oh my God”)
پوستم رو خراش میدادن، و هیچی رو نمی‌پوشوندن
And then we hear it, His footsteps
و بعد اون رو می‌شنویم، صدای قدم‌هاش رو
The sound that used to mean love, that used to mean safety (Oh my, Oh my God)
صدایی که قبلاً معنی عشق میداد، معنی امنیت میداد
Now means dread, absolute dread (Oh my God)
حالا معنی وحشت میده، وحشت مطلق
We run, we hide in the thickest, darkest brush we could find (Oh my God), holding our breath
می‌دویم، تو انبوه ترین و تاریک‌ترین بوته‌زاری که پیدا کردیم، قایم میشیم و نفسمونو حبس می‌کنیم
And then His voice, it’s not angry, not shouting, it’s worse, it’s heartbroken, “Where are you?”
“و بعد صداش، عصبانی نیست، فریاد نمیزنه، بدتره، دل‌شکسته‌ست، “کجایید؟
He knows exactly where we are physically
اون دقیقاً می‌دونه ما از نظر فیزیکی کجاییم
He’s asking where we’ve gone relationally
داره می‌پرسه از نظر رابطه‌ای کجا رفتیم
Where we stand, trembling, covered in itchy leaves
جایی که ایستادیم، در حال لرزیدن، پوشیده شده در برگ‌های خارش‌آور
The question comes, gentle, but firm, “What have you done? Did you eat the fruit?” (Oh I)
سوال میاد، لطیف، ولی محکم، “چیکار کردید؟ آیا از میوه خوردید؟”
Is this where the fracture deepens? The break spreads? (Ooh)
آیا اینجاست که شکاف عمیق‌تر میشه؟ شکستگی پخش میشه؟
I look at the woman I love, and I, I point
به زنی که دوستش دارم نگاه می‌کنم، و من، من اشاره می‌کنم
“The woman you gave me, I blame her? I blame him?”
“زنی که تو به من دادی، اونو سرزنش می‌کنم؟ اونو سرزنش می‌کنم؟”
And I point to the serpent, “He tricked me”
“و من به مار اشاره می‌کنم، “اون منو فریب داد
The blame shifts faster and faster, we throw responsibility anywhere but ourselves
سرزنش سریع و سریع‌تر جابجا میشه، ما مسئولیت رو به هرجایی جز خودمون پرتاب می‌کنیم
And the verdict comes down, the world is broken now, because we broke it
و حکم صادر میشه، دنیا حالا شکسته‌ست، چون ما شکستیمش
The ground will fight us, birth will be a battle
زمین با ما خواهد جنگید، تولد یه نبرد خواهد بود
Relationships will be complex, painful, and death
روابط پیچیده، دردناک خواهند بود، و مرگ
That word we didn’t understand now has a shape, it has our shape
اون کلمه‌ای که نمی‌فهمیدیم، حالا یه شکلی داره، شکل ما رو داره
But then the strangest moment, He kneels down, He takes an animal
ولی بعد عجیب‌ترین لحظه، او زانو میزنه، یه حیوون رو می‌گیره
One of the creatures Adam named
یکی از موجوداتی که آدم اسم‌گذاری کرده بود
It’s the first death we witnessed, and He makes clothes for our skins that are heavy
این اولین مرگیه که ما شاهدش بودیم، و او برای پوست ما لباس‌هایی درست می‌کنه که سنگینن
And they smell of loss, and they cover the shame
و بوی از دست دادن میدن، و شرم رو می‌پوشونن
The fig leaves were our idea, the covering is His
برگ‌های انجیر ایده ما بود، این پوشش، کار اونه
It’s this terrifying, tender moment
این یه لحظه ترسناک و لطیفه
He’s judging us, yes, but He hasn’t abandoned us
داره ما رو قضاوت می‌کنه، آره، ولی ما رو رها نکرده
But we can’t stay, we’ve chosen knowledge over intimacy
ولی ما نمی‌تونیم بمونیم، ما دانش رو به صمیمیت ترجیح دادیم
He walks us to the edge of the Garden
او ما رو تا لبه باغ همراهی می‌کنه
The air gets thinner out here, the ground is hard under my feet
اینجا هوا رقیق‌تر میشه، زمین زیر پاهام سخته
As we take that final step out of Eden, we look back, and it’s overwhelming
همینطور که اون قدم آخر رو از عدن بیرون میذاریم، به پشت سر نگاه می‌کنیم، و این طاقت‌فرساست
A celestial being, an angel blazing with light and fire
یه موجود آسمانی، یه فرشته که با نور و آتش می‌درخشه
Holding a sword that’s spun, it’s like a whirlwind
شمشیری در دست داره که می‌چرخه، مثل یه گردباده
The gates slammed shut with a sound that echoes across the universe
دروازه‌ها با صدایی که در سراسر جهان می‌پیچه، محکم بسته میشن
We’re outside, it’s cold, the sun is setting
ما بیرونیم، سرده، خورشید داره غروب می‌کنه
We lost paradise, we lost a unbroken connection, we broke the world
ما بهشت رو از دست دادیم، یه ارتباط ناگسستنی رو از دست دادیم، ما دنیا رو شکستیم
And that’s how the silence began, the separation
و اینطوری بود که سکوت شروع شد، جدایی
But as we walked away into the dust, and the thorns we carried
ولی همینطور که ما به سمت گرد و غبار و خارهایی که حمل می‌کردیم دور می‌شدیم
A strange promise with us would whisper from God about a coming Savior
یه قول عجیب با ما بود که از طرف خدا درباره یه ناجی آینده زمزمه میشد
Someone who would crush the serpent’s head
کسی که سر مار رو له خواهد کرد
The door to the Garden was closed
درِ باغ بسته شده بود
But the story of God, it was just the beginning
ولی داستان خدا، تازه شروع شده بود
نظرات کاربران